W XVII wieku cenzura tolerowała tylko przeciętnych drukarzy, produkujących traktaty polityczne, teologiczne, pamflety. Obowiązywał zakaz sprowadzania książek z zagranicy. W Londynie działało 20 drukarń, poza Londynem drukarstwo było dozwolone tylko w Oksfordzie i Cambridge. Dopiero w 1695 roku została przyznana "swoboda nieskrępowanego druku". Akt ten obalił dotychczasowe terytorialne ograniczenie druku oraz zniósł m. in. surowe przepisy cenzury. Angielski miedzioryt pozostawał pod wpływem obcym. Van Dyck, pochodzący z Flandrii, ustalił angielski styl grafiki. Natomiast Czech, Wacław Hollar, stał się najbardziej wpływowym grafikiem w dziedzinie ilustracji. Największym wydarzeniem wydawniczym tej epoki było zbiorowe wydanie przez Williama Jaggarda dzieł Williama Szekspira w 1623 roku, w formacie folio, z portretem autora i ośmioma dotąd nie drukowanymi dramatami. Drugim wielkim dziełem Londynu była Biblia polyglotta, zwana też: Biblia Waltoniana od nazwiska biskupa Briana Waltona, który ją wydał. Była tłoczona w latach 1654-1657 przez Tomasza Roycrofta. Długą tradycję drukarską miał także Oksford. Ruch drukarski powiązany był z uniwersytetem. Arcybiskup Canterbury, William Laud zdobył duże przywileje dla drukarstwa oksfordzkiego, a Henryk Savile zaopatrzył oficynę w czcionki greckie, zwane Silver Letter. Organizatorem i protektorem drukarni był Jan Fell, który zaopatrzył ją w materiał typograficzny sprowadzony z Holandii: stemple, matryce do antykwy, kursywy i pism orientalnych, które dotąd używane są pod nazwą Fell Types. W 1677 roku drukarnia uniwersytecka otrzymała komplet materiału drukarskiego oraz rękopisy po zmarłym uczonym Franciszku Juniusie. W 1669 roku drukarnię oksfordzką przeniesiono do nowego gmachu, Sheldonian Theatre. Skromniejszą rolę w drukarstwie odgrywał Cambridge, gdzie Ryszard Bentley dokonał reorganizacji drukarni i sprowadził z Holandii zapas czcionek.