Głową rodziny był drukarz Denis Didot, ale dopiero jego syn Franciszek uważany jest za seniora rodu.

Franciszek Didot (1689-1757), drukarz i wydawca, w 1713 roku założył zakład w Paryżu i wydał w nim dzieło księdza Prévosta, Histoire générale des voyages w 20 tomach. Godłem drukarskim oficyny była złota biblia. Franciszek Didot miał dwóch synów Franciszka Ambrożego i Piotra Franciszka.

Franciszek Ambroży Didot (1730-1804) wzbogacił sztukę drukarską wieloma wynalazkami. Był drukarzem, wydawcą, twórcą czcionek. Wsławił się też jako wynalazca gładkiego i miękkiego papieru welinowego. Zaprojektował słynną antykwę Didotów, która opierała się na piśmie Romain du roi Filipa Grandjean i na innych czcionka Drukarni Królewskiej. Udoskonalił i zastosował system miar Fourniera, tak zwany punkt typograficzny. Didot drukował klasyczne dzieła francuskie i łacińskie przystosowane do potrzeb dydaktycznych. Wydał 47 tomów Pour l’éducation de Monseigneur le Dauphin. Po jego śmierci przedsiębiorstwo zostało podzielone pomiędzy dwóch synów. Starszy syn, Piotr (II) otrzymał drukarnię i wydawnictwo, młodszy - Firmin odziedziczył odlewnię.

Piotr Franciszek Didot (1732-1793), drukarz i księgarz, posiadał papiernię w Essonne. W 1799 roku jego młodszy syn, Saint Léger skonstruował maszynę papierniczą, jednak jej właściwym wynalazcą był pracujący w jego zakładzie Ludwik Robert. Starszy syn Piotra, Henryk Didot wykonał mikroskopijną czcionkę o czystym kroju, przy czym obmyślił do tego specjalną matrycę i aparat, dający na raz sto liter.

Firmin Didot (1764-1836) doprowadził czcionkę ojca do doskonałej, wykończonej formy. Uważany jest za twórcę pisma zwanego antykwą Didota. W 1795 roku Firmin udoskonalił odlewy stereotypii i nadał jej obecną nazwę. Napoleon mianował go dyrektorem odlewni przy dawnej Drukarni Królewskiej, teraz carskiej.

Piotr II Didot (1761-1853) metodą stereotypii wydawał francuskie, angielskie i włoskie książki. Upowszechnił i spopularyzował w drukarni nowe pismo Firmina. Ważniejsze druki Piotra to: zbiór autorów klasycznych francuskich i łacińskich, Wydawnictwa Luwru - seria cennych dzieł, wychodzących w niewielkim nakładzie w latach 1794-1801. Piotr jest również autorem kilku dzieł o postępie w drukarstwie.