tzw. małe republiki - seria składająca się z 35 małych tomików, które były rodzajem podręczników i encyklopedii podróżniczych, zawierających historię oraz opis geograficzny poszczególnych krajów europejskich i pozaeuropejskich, wychodziły w Lejdzie pod osobistym nadzorem Bonawentury i Abrahama oraz u Ludwika w Amsterdamie.
Upowszechniona nazwa "elzewiry" kojarzy się z wyobrażeniem małych wąskich tomików o stronach ściśle wypełnionych drobnym, czystym drukiem. Poza miedziorytową kartą tytułową i winietkami elzewiry są skąpo wyposażone w ilustracje i inne ozdobniki.
Ogólna ilość Elzewirowskich wydawnictw sięga 5000 pozycji, w tym ok. 2200 dzieł oraz parę tysięcy druków uniwersyteckich, które (jako drukarze uniwersyteccy) tłoczyli w Lejdzie w latach 1620-1712.
Elzewirowie wsławili się też w dziedzinie handlu księgarskiego. Ich największą zasługą było wprowadzenie i rozpowszechnienie "chodliwej" małej formy książki, poręcznej, poprawnie wykonanej i niedrogiej.
Uznanie dla oficyn Elzewirowskich w XVII wieku było bardzo duże, dlatego też poeci, pisarze i uczeni ubiegali się o to, aby ich dzieła były wydawane właśnie w tej firmie. Wielu uczonych, takich jak np. Kartezjusz, Francis Bacon czy Molier szczyciło się osobistymi kontaktami z ich domem. Działalność wydawnicza Elzewirów obejmowała różne gałęzie wiedzy i literatury. Nie byli oni drukarzami uczonymi, dlatego zatrudniali u siebie doradców naukowych.
