We Francji drukarstwo przyjęło się stosunkowo późno. Jego rozwój hamowały dwa czynniki: zamieszki wojenne za króla Ludwika XI z książętami burgundzkimi oraz nasycenie rynku księgarskiego książkami sprowadzanymi z Niemiec. Dopiero w 1470 roku w Paryżu profesorowie - Jan Heynlin i Wilhelm Fichet założyli pierwszą drukarnię na terenie Sorbony. Oficyna miała charakter prywatnego warsztatu, pracującego na potrzeby uczelni, a produkcja służyła celom naukowym. Profesorowie dokonywali wyboru dzieł naukowych i utworów klasycznych przeznaczonych do druku, natomiast wykonawstwo typograficzne książek pozostawili drukarzom sprowadzonym z Niemiec. Po wyjeździe profesorów w 1473 roku drukarze zaczęli pracować samodzielnie, przenosząc zakład na teren miasta i zmieniając kierunek produkcji. Wprowadzili także czcionkę gotycką do drukowania tekstów z zakresu teologii. Pierwszą książką drukowaną po francusku jest trzytomowa kronika Grandes Chroniques de France (1476), która była zdobiona i iluminowana ręcznie. Za właściwego twórcę druku francuskiego, wykonywanego rodzimą bastardą jest uznawany Jan Dupré. Jego dzieła to modlitewniki zwane Livres d’heures albo Horae - drukowane przeważnie na pergaminie, bardzo kunsztowne, bogato ilustrowane drzeworytami i metalorytami, ręcznie kolorowanymi oraz ozdabianymi ornamentami. Obok Paryża, jako większe centra drukarstwa uznane zostały Lyon i Genewa.