Najważniejszą drukarnią we Francji została Drukarnia Królewska w Paryżu, otwarta w 1640 roku przez Ludwika XIII. Zorganizowana jako instytucja oparta na dotacjach państwowych, otrzymała pomieszczenie w Luwrze. Działalność Drukarni wspierana była przez kardynała Richelieu, który udzielał środków materialnych, by oficyna mogła sprostać wysokim wymaganiom i bibliofilskiej próżności dworu królewskiego. Drukarnia posiadała antykwę i kursywę, stworzoną przez Jana Jannona oraz czcionki greckie i pisma orientalne, które sprowadził do Paryża w 1632 roku Savary de Breves. W 1692 roku Francuska Akademia Umiejętności powołała komisję z Mikołajem Jaugeonem na czele, by zaprojektować czcionkę, której mogłaby używać tylko Drukarnia Królewska. Czcionki wycinał Filip Grandjean, a pismo znane jest pod nazwą Romain du roi. W pierwszym okresie działalności oficyny ukazywały się w niej druki religijne "Imitatio Christi", Nowy Testament oraz autorzy starożytni i łacińscy. Następnie pojawiły się druki urzędowe, akta posiedzeń, zarządzenia prawne, a także druki okolicznościowe, dokumentujące życie dworu francuskiego. Książki ukazujące się w Drukarni Królewskiej posiadały bogaty wystrój dekoracyjny, były obficie ilustrowane, tłoczone pięknymi czcionkami i na dobrym papierze. Pierwszym dyrektorem Drukarni był Sebastian Cramoisy, następnie mianowany został Antoni Vitré, któremu powierzono druk utworów orientalnych. Jego głównym dziełem jest Biblia polyglotta, wydana w 1645 roku. W latach 1691-1793 Drukarnia pozostawała pod zarządem rodziny Anissonów.