Oficyna Manucjuszy w Wenecji, założona w 1494 roku, a działająca do 1585 roku, była w dziejach książki wydarzeniem epokowym ze względu na wiele twórczych i nowatorskich elementów, które wniosła w dziedzinę drukarstwa. Założycielem oficyny był Aldus Manutius (1449-1515). Odbył on wyższe studia w Ferrarze i Rzymie, na których doskonalił znajomość literatury klasycznej i języka greckiego. Początkowo był nauczycielem synów księcia Carpi. Brakowało wówczas podręczników, więc Aldus, jako uczony filolog, opracował zasady poetyki, które wcielił do swych gramatyk języka greckiego i łacińskiego. Te prace były punktem wyjścia jego działalności wydawniczej. Po przybyciu do Wenecji (1490) nauczył się drukarstwa w warsztacie Andrzeja Torresano z Asoli. Następnie przy materialnej pomocy byłego ucznia, Alberta Carpi, założył własna drukarnię (1494) i nadał jej nowoczesny kierunek. Aldusowi Manutiusowi świat drukarski zawdzięcza utworzenie kursywy łacińskiej (1501), używanej do dnia dzisiejszego prawie w nie zmienionym kształcie. Również wielką zasługą było wytworzenie i rozpowszechnienie w Europie czcionki greckiej. Zasługą Aldusa jest również rozpowszechnienie małego, wygodnego formatu książki i lekkiej nowoczesnej oprawy, co zapewniało jej większy popyt.

W 1512 roku Aldus połączył swe przedsiębiorstwo z Andrzejem Torresanem z Asoli. Odtąd drukował pod wspólną firmą: "In aedibus Aldi et Andreae Asulani Soceri". Po śmierci Aldusa w 1515 roku, do pełnoletności jego synów oficynę prowadził Torresano.

W 1533 roku drukarnią ojca objął Paulus Manutius (1512-1574), uczony profesor filologii klasycznej. Starał się prowadzić przedsiębiorstwo w stylu ojca. Całą swoją uwagę zwrócił ku literaturze łacińskiej, głównie ku dziełom Cycerona, które komentował i wydawał. Na żądanie papieża założył i kierował watykańską drukarnią "Tipografia Romana".

Jego syn i następca Aldus Manutius młodszy (Aldus, Pauli filius) (1547-1597) początkowo podtrzymywał drukarskie tradycje rodzinne, czego dowodem jest zrealizowanie przygotowanego przez ojca pełnego, zbiorowego wydania dzieł Cycerona, zasadniczo jednak poświęcił się pracy naukowej. Przeniósł się na stałe do Rzymu (1577), gdzie został profesorem filologii klasycznej, ale równocześnie zarządzał drukarnia watykańską. Natomiast oficynę w Wenecji oddał w ręce obce, sprzedając ją w 1585 r. Mikołajowi Manassiemu. Wkrótce przestała ona istnieć.

Znakiem drukarskim Manucjuszy był delfin oplatający kotwicę, na której widnieje napis "Festina lente". Ma on wyrażać prężność, postęp w połączeniu z wartością stałą, którą jest rzetelna praca.