W Polsce drukarstwo pojawia się w 1473 roku, ale jest słabo reprezentowane zarówno pod względem ilości działających pras, jak też wydawanych druków. Drukarnie powstałe w Polsce w XV wieku są krótkotrwałe. Pojawiają się one w najbardziej ożywionych centrach życia kulturalnego i państwowego, m.in. w Krakowie, Wrocławiu i Gdańsku. Prawdopodobnie pierwszym drukarzem krakowskim był Kasper Straube, pochodzący z Bawarii. Nakładem bernardynów wydał w Polsce cztery dzieła: Almanach (kalendarz na rok 1474), Opus resitutionum Franciszka de Platea z 1475 roku, Explaniato in Psalterium Jana Turrekrematy (1475/1476) oraz Opuscula św. Augustyna (1476/1477). Drugą prasę w Krakowie założył pod koniec XV wieku Szwajpolt Fiol. Z drukarni Fiola wyszły cztery księgi liturgiczne w języku cerkiewno-słowiańskim, tłoczone po raz pierwszy użytą do druku cyrylicą. Cyrylickie druki krakowskie wykonane były ładnie pod względem typograficznym. Duże znaczenie dla kultury polskiej miało uruchomienie pierwszej drukarni na Śląsku (we Wrocławiu) przez kanonika katedry wrocławskiej, Kaspra Elyana. Główną tematyką produkcji oficyny Elyanowej były dzieła o treści kościelnej, przeznaczone do użytku przez duchowieństwo.