W XV i na początku XVI wieku, w szczytowym okresie drukarstwa włoskiego, proste i szlachetne formy renesansowej architektury znalazły wyraźnie odbicie w układzie i wyposażeniu ówczesnych druków. W XVII wieku, razem z bogatymi barokowymi dziełami architektury, do druku przedostały się formy pompatyczne. W tym wieku czcionki, farba i papier są gorszej jakości, redakcja tekstów niedbała, pełna błędów, często więc drukarze i nakładcy umieszczali w książce odezwę do czytelnika z prośbą o wyrozumiałość i pobłażliwość dla zauważonych usterek drukarskich i błędów. Z ogólnej masy wydawnictw przeciętnych niewiele tylko wyróżniało się lepszym wykonaniem. Na ruch wydawniczy ogromny wpływ wywierała wzmożona akcja misyjna, jaką w krajach zamorskich prowadziły zakony i duchowieństwo, grupujące się wokół Watykanu. W 1622 roku została powołana do życia specjalna instytucja, "Kongregacja Propagandy Wiary", która zajmowała się szerzeniem katolicyzmu na Wschodzie i w Ameryce. Czołową placówką tej Kongregacji stała się drukarnia założona przez papieża Urbana VIII w 1626 roku, zwana w skrócie Drukarnią Propagandy. Drukarnia zyskała poparcie całego społeczeństwa katolickiego, w wyniku czego otrzymała liczne dary materialne, umożliwiające jej rozbudowę. Przejęła materiał po drukarni kardynała Ferdynanda Medyceusza, która zawiesiła swą działalność w 1614 roku. Wobec tak wielostronnej pomocy w krótkim czasie Drukarnia posiadała stemple i matryce do 23 alfabetów różnych języków. Spod prasy tej Drukarni wychodziły w większości książki kościelne, dewocyjne oraz podręczniki do nauczania języków, słowniki i inne pomoce przeznaczone dla misjonarzy. Wydawano również dzieła naukowe. Drukarnia wydawała co pewien czas spisy drukowanych przez nią pozycji. W 1910 roku Drukarnia Propagandy została połączona z istniejącą od 1587 roku Stamperia Vaticana w jedną instytucję, która przyjęła nazwę Tipografia Poliglotta Vaticana.