Na szybkie rozszerzanie się drukarstwa w Niemczech wpłynęło zdobycie Moguncji w 1462 roku. Znaczna część ludności została wtedy rozproszona, w różne strony udali się też uczniowie Gutenberga, niosąc ze sobą znajomość nowego rzemiosła. Również sprawa sądowa z Janem Fustem ujawniła strzeżoną przez Gutenberga tajemnicę druku. Zerwanie spółki z wynalazcą i samodzielne wystąpienie Jana Fusta oraz przyjęcie do współpracy Piotra Schöffera było pierwszym krokiem do szerzenia się drukarstwa w Niemczech. W ich drukarni, którą po śmierci Fusta prowadził sam Schöffer, wydano m.in. Psalterium Benedictinum, Biblię 48-wierszową (1462), zielnik Gart der Gesundheit i Kronikę saską. W Strasburgu Jan Mentelin wydał pierwszą Biblię w języku niemieckim. Drukował też w celach handlowych pierwsze anonsy książek. Strasburg w końcu XV wieku posiadał już 20 zakładów drukarskich. W Norymberdze działał szeroko rozbudowany warsztat drukarza i księgarza Antoniego Kobergera (ok. 1440-1513). Jego najbardziej znanym dziełem jest Kronika świata Hartmanna Schedla, wydana w 1493 roku w wersji łacińskiej i niemieckiej. W latach osiemdziesiątych XV wieku drukarnię otrzymał Lipsk, natomiast od 1490 roku drukarstwo rozszerzało się na południe i północ.