Na charakter druków włoskich w XVI wieku przemożny wpływ wywarł styl wydawnictw drukarni Manucjuszy, której początek sięga XV wieku. Aldus Manutius, dzięki stworzeniu kursywy w 1501 roku, przezwyciężył częściowo różnorodność i brak norm w piśmie drukarskim. Zasługą jego jest także rozpowszechnienie małego, wygodnego formatu książki i lekkiej nowoczesnej oprawy, co zapewniało jej większy popyt. Fakty te, obok innych, jak np. wprowadzenie paginacji, stanowią linię dzielącą inkunabuły od nowożytnych druków XVI wieku. Drukarstwo we Włoszech doszło do największego rozkwitu w drugiej połowie XVI wieku. Powszechnie przyjęła się kursywa aldowska, doprowadzona z czasem do doskonałości. Charakterystyczną cechą druków włoskich, a w szczególności weneckich, były obrazkowe inicjały, w których treść scen i figury dostosowane były do nazwy litery, np. litera "O" kojarzyła się z wyobrażeniem Orfeusza, przy czym inicjały te, bordiury i inne ozdobniki miały białą linię rysunku na czarnym tle. We Włoszech powstał architektoniczny ornament karty tytułowej i najwcześniejsze próby miedziorytu. Styl drukarstwa włoskiego, które pozostało poza zasięgiem reformacji, utrzymywał się długo na wysokim poziomie.